Dinsdag 22 augustus

De dag begon met pech en geluk. In de eerste instantie vond ik dat mijn achterband zacht was, terwijl hij gisteravond nog hard was. Gelukkig was ik net een huisjespark van Landal gepasseerd waar ik zag dat ze fietsen verhuurden, dus ik ben snel teruggefietst. Wat een geluk dat hij een pomp had, maar helaas in eerste instantie geen water en een bak. Gelukkig zag ik bij een afvalbult een bak en water was ook snel gevonden. Inderdaad een klein gaatje dat ik anders niet gevonden had. De binnenband zat er wat gedraaid in, dus een slijtage plekje. Maar ik zag tevens dat de ketting weer niet goed vast zat. Wat een geluk dat ik dat hier zag en dat niet pas merkte 5 kilometer verderop. Hij was vast kapot gegaan, maar wat een pech..... deze man had geen reparatiespullen, maar wist wel iemand anders bij de haven, wat een geluk. Ik ben daar rustig heen gefietst en ja hoor, ook iemand die fietsen verhuurde en repareerde. Een bende in zijn tuin van allerlei oude fietsen. Hij zei in eerste instantie dat hij deze ketting niet had, want de Duitse fietsen hebben bredere kettingen. Wat een pech. Het hielp volgens hem niet om nog een keer aan te draaien en aan te slaan. Hij kwam wel met het juiste gereedschap aan en stond wat te mopperen. Hij probeerde een Duits verbindingsstuk, maar die was inderdaad te breed. Zei dat hij ging kijken in zijn kelder en ja hoor hij had wat gevonden, wat een geluk. Hij monteerde het en het koste niks nadat hij gehoord had dat ik uit Nederland kwam fietsen en naar Berlijn ging. Hij wenste mij een goede reis. Wat een geluk bij een ongeluk allemaal. Daarna opnieuw op pad, eerst naar het herdenkingsmonument waar de grens geopend werd, toen langs de kustweg wat vroeger de patrouilleweg was geweest. In een straal van 5 km van de kust mocht vanaf 1961 niemand meer wonen, alle huizen waren gesloopt en je zag dus duidelijk dat de bomen die er nu staan 30 jaar oud zijn. De kust is dus dit eerste gedeelte van bebouwing vrij. Nu ontstaan er nieuwe plaatsen op de oude plekken en alle gebouwen zijn dan ook nieuw.Tot aan Wismar ging de weg langs de kust met soms aardige beklimmingen, waar mijn ketting zeker kapot zou zijn gegaan en dan was er kilometers in de wijde omtrek niemand die mij zou kunnen helpen, onderweg stonden nog wat monumenten zoals een kruis als herinnering aan de grootste scheepsramp uit de Duitse geschiedenis. De oorlog was al over toen de Engelsen nog 3 boten, waaronder de Acona bombardeerden. Hier bleken 3000 overlevenden van de kampen op te zitten. De meesten verdronken. De meeste mensen fietsen langs de informatie borden, enkele lezen ze ook en dan heb je soms een aardig gesprek of we van de geschiedenis nu wat leren ja dan nee. Mijn indruk is dat we als individu er wat van kunnen leren, maar als generatie of groep niks. Wat is het verschil tussen het bombarderen van Homs en Lubeck? De bevolking is de dupe.... Wismar bekeken: mooie oude en gerestaureerde gebouwen, een beetje te netjes nu, maar wel een leuk stadje. Daarna moest ik nog 60 kilometer fietsen door het land. Wat een velden! Af en toe kwam je een gehucht tegen, de huizen veelal allemaal opgeknapt of nieuw. Soms kwam je herstelde grote landhuizen tegen, piek fijn zagen die er uit. Onderweg met een eigenaar van een oude school in een gehucht gesproken. Hij had het pand in 1985 gekocht en er was toen geen enkel bouwmateriaal in de omtrek te krijgen. Hij was Berlijn ontvlucht en had als beeldhouwer er zijn atelier. Uiteindelijk op de camping aan de kust aangekomen. Deze hele plaats wordt opnieuw opgebouwd met dure appartementen en fraaie landhuizen. De camping is vol voor caravans en campers, maar een tentje kon er nog wel bij. Zulke luxe toiletgebouwen heb ik nog nooit gezien. Elektronische toegang, fraai architectuur van binnen, dure tegels en douches, wasbakken etc. Fohns, kluisjes om je gsm en accu's voor je pc op te laden, het zal wel wat kosten. Bij een Indiaas restaurant wat gegeten. In totaal wel 120 km gereden en er een goede dag en een verbrand hoofd van de wind en de zon aan overgehouden.